Ramón Zuriarrain

Donostia, 1948

Hirurogeiko hamarkadaren erdialdean, Arkitekturako ikaslea zela, Madrilgo Círculo de Bellas Artes erakundera joaten hasi zen, eta horrela sartu zen artearen munduan. Pinturarekiko zeukan interesaren ondorioz, 1968an, Parisko Arte Ederren Eskolara joan zen, eta, han, oinarri artistikoak ezagutu eta praktikan jarri ahal izan zituen. Bere jaioterrira bueltatuta, Vicente Ameztoy margolariaren adiskide egin zen, eta azken horrek garai hartako euskal panorama artistikoan sarrarazi zuen eta sorkuntza piktorikoan gidatu zuen. Ameztoyrekin, Carlos Sanzekin eta Marta Cárdenasekin batera, erakusketa egin zuen San Telmo Museoan, 1970ean. Artista horiek, aurreko belaunaldikoek ez bezala Gaur taldearen belaunaldia, alegia, pintura figuratiboaren alde egin zuten, garai haietan Euskal Herrian nagusi zen konpromiso sozialaren espirituarekin bat etorriz. Zuriarrainen kasuan, figurazioa oihartzun surrealistekin nahasten da, Bilboko Arte Ederren Museoaren bildumako Eraldaketa lanean ikus daitekeen moduan. 



1971n, Parisen egin zen Arte espainiar garaikidea erakusketan parte hartu zuen, eta, 1973an, bere lehenengo erakusketa indibiduala antolatu zuen, Donostiako El Pez Galerian. Urte hartan Euskal Pinturaren Sari Handia ere jaso zuen.



Laurogeiko hamarkadan, Zuriarrainen pintura eraldatu egin zen, eta, horrela, abstrakzio informalistara hurbildu zen, batez ere paisaietan; bertan, margolaria naturarekin identifikatzen da, eta, denborarekin, hori izan da gehien errepikatu izan duen gaietako bat, baina ez bakarra. Bere paisaiak sentsorialak dira eta itxura abstraktua dute, naturaletik hartuak izan arren. Ustez, halabeharrez sortzen dira, ustekabeko formak sorrarazten dituzten orban berde, urdin, okre, siena eta gorrien bitartez. Koloreak espazio piktorikoa antolatzen du eta protagonista nagusia bihurtzen da, lanaren gaia eta objektuak albo batera utzita.